Κυριακή, Δεκεμβρίου 16, 2007

εν ώρα εργασίας

Σβήσε. Γράψε. Σκέψου. Κρίνε. Μείνε…. Μην φεύγεις τόσο εύκολα. Ξανά από την αρχή. Θα κουραστείς το ξέρω. Θα διαβάσεις τόσο που το μυαλό σου θα γίνει πλυντήριο λέξεων. Θα γράψεις τόσο πολύ που το χέρι σου θα γίνει επαγγελματική ραπτομηχανή. Θα μάθεις να ακούς, να σκέφτεσαι, να βλέπεις, να λειτουργείς σαν μίξερ. Όλα μαζί, ταυτόχρονα. Αυτά είναι τα εύκολα μέρη της τεχνικής με εξάσκηση και επιμονή τα αποκτάς.

Το δύσκολο μέρος είναι το αποτέλεσμα . Εκεί θα βάλεις την δημιουργικότητα σου. Αν δεν έχεις…

Άλλαξε επάγγελμα.

η γάτα

Μην αφήσεις την επιτυχία να σε κοιμίσει…

Ξύπνα. Ρούφηξε με μανία τα δώρα που σου προσφέρουν, γιατί θα έρθει η μέρα που θα ζητιανεύεις την τύχη σου και αυτή θα σε αγνοεί επανειλημμένα. Είναι ανεξάρτητη δεν χωράει στα μικρά ανούσια κουτάκια σου, που κατασκεύασες από αφέλεια.

Η τύχη είναι σαν την γάτα όταν την έχεις την αφήνεις να κάνει ότι θέλει. Όποτε θελήσει να φύγει … απλά άνοιξε της την πόρτα. Θα ξαναγυρίσει όταν το επιθυμήσει.

Αν ο ανθρώπινος εγωισμός δεν ακούσει τις επιθυμίες της γάτας εκείνη θα απαντήσει με τα νύχια της, και αυτό πονάει πολύ.... αφήνοντας σημάδια.

Κυριακή, Αυγούστου 05, 2007

Οι φόβοι πάντα υπάρχουν


Δεν φοβάμαι να εκφραστώ

Δεν φοβάμαι να μείνω στο σπίτι με κλειστά τα πατζούρια και να κοιτάω το κενό

Δεν φοβάμαι να τολμήσω να σου πω ότι θέλω να κοιμηθώ απόψε μόνη μου

Δεν φοβάμαι να χαμογελάσω σε άγνωστους ανθρώπους

Δεν φοβάμαι να σκεφτώ τον θάνατο

Δεν φοβάμαι να βγω μόνη μου και να περπατήσω σε σκοτεινούς δρόμους

Δεν φοβάμαι να ακούσω τα αδιάφορα λόγια του πατέρα

Δεν φοβάμαι μήπως ακούσεις ιστορίες που σε σοκάρουν

Δεν φοβάμαι να σου πω ότι σε αγαπώ

Δεν φοβάμαι μήπως και τυχόν δεν μου ξαναμιλήσεις

Δεν φοβάμαι να μου πεις ποια είναι η γνώμη σου για μένα

Δεν φοβάμαι να σε αντικρίσω και να σου πω ότι σε θέλω

Δεν φοβάμαι να σε βγάλω από την ζωή μου

Δεν φοβάμαι να σε βρίσω επειδή πας να με εκμεταλλευτείς

Δεν φοβάμαι μήπως κάνω κάποιο λάθος

Το μόνο που φοβήθηκα είναι μια γαμημένη κατσαρίδα, μπήκε το πρώτο βράδυ που έμεινα στο σπίτι μου…

I'm dancing with my self…


3 Αυγούστου. Τηγανιτές πατάτες, μπίρα, τσιγάρο, ντομάτα, τυρί. Από το παράθυρο απέδρασε ο καπνός. Από την όσφρηση πέρασε και έδωσε αναφορά η μυρωδιά της τηγανιτής πατάτας. Το τρένο περνά και με χαιρετά με ήχο φιλικό.. χάλασαν τα σίδερα από τις τέντες και όταν φυσά φωνάζουν σπαραχτικά και μου κρατάνε συντροφιά. Στους ήχους που δεν μένουν στην επιφάνεια που δεν ακούει ο γείτονας, στους ήχους που φώλιασαν βαθιά μέσα σου και μόνο εσύ τους ακούς.

Καλοκαίρι χωρίς μπάνια στην θάλασσα, καλοκαίρι χωρίς έρωτες και ανεμελιά. Καλοκαίρι αλλαγής, ενηλικίωσης, επιλογών και αποφάσεων. Τελικά εμείς διαλέγουμε πότε θα ενηλικιωθούμε χωρίς να έχουμε το δικαίωμα να το προγραμματίσουμε πως θα είναι και τι θα γίνει…

Μακριά από μίζερους ανθρώπους, μακριά από αυτούς που οι τύψεις ρίζωσαν ένα πρωινό ξεφτίλας και αλκοολικής συνείδησης. Τώρα είναι η σειρά μου να μιλήσω και ακόμα καλύτερα να πράξω. Μου τελείωσε η στέρηση ανασφάλειας από παιδιά που καταστρέφουν τις ζωές τους μέσα από την πρέζα, την ωραιοπάθεια, τον εγωισμό, τα χρήματα, την καριέρα, τα ψόφια συναισθήματα. Προσπαθώντας να καλύψουν τα κενά τους μέσα από λουλούδια που μαράθηκαν στο βάζο, μέσα από σάπια γλυκά που λιώσανε στο ψυγείο, μέσα από φανταστικές διακοπές σε βυθισμένο νησί.

Άντρες που φοβούνται την μοναξιά, που τρέμουν στην ιδέα να μείνουν μόνοι τους, στο δικό τους σπίτι με τις δικές τους ευθύνες. Ψάχνοντας αφορμή να τρυπώσουν στη δική σου φωλιά που έχτισες με θάρρος, επιμονή και δύναμη. Δεν φοβάμαι πια να μιλήσω δεν με νοιάζει να πω την αλήθεια. Κλείσανε οι πόρτες και ομόρφυνε το σπίτι, μπήκε φως και μυρίζει υπέροχα από τα πρώτα φαγητά που μαγειρεύτηκαν στην κουζίνα.

Και όταν η νύχτα πέφτει ήρεμη και ζεστή με την αστραφτερή φορεσιά της σε φωνάζει να βγεις μαζί της να χορέψεις τους έρημους δρόμους της Αθήνας. Ντύνεσαι, βάφεσαι βγαίνεις από το σπίτι, και εκείνη στέκεται εκεί ψηλά και σε καμαρώνει. Με φως, σου λούζει τα μαλλιά και σε ακολουθεί μέχρι εκεί που θα φτάσεις μέχρι εκεί που θα γυρίσεις.

«I'm dancing with myself because he is the only one who knows the steps..»

Παρασκευή, Μαΐου 25, 2007

Γοητευτική περιπλάνηση


Γυναικεία κορμιά διασχίζουν τον δρόμο…

Ανδρικά κορμιά βγαίνουν από τις πράσινες θάλασσες…

Ακέφαλοι πολεμιστές ψάχνουν να βρουν γαλήνια σώματα για να καρφώσουν το σπαθί τους, να νιώσουν την κατάκτηση ενός ακόμα οχυρού…

Δεν γνωρίζουν όμως ότι ψάχνοντας για χρόνια κάτι ανεκτίμητο, θα τρελαθούν και θα γυρίσουν πίσω στο βυθό της θάλασσας εκεί μόνο θα γαληνέψει η ψυχή τους. Η στεριά τους κάνει και ξεχνούν την φύση τους.

«Μείνε εκεί άγνωστο κορμί μου θα έρθω στον βυθό της ψυχής σου να σου προσφέρω τις εμπειρίες της γης. Χάιδεψε τα βρεγμένα μου μαλλιά άρπαξε το δροσερό μου χέρι και ας ταξιδέψουμε μέχρι εκεί που τελειώνουν τα λόγια»

13/05/07

Τρίτη, Μαΐου 22, 2007

Γενική καθαριότητα

(About_a_Woman_by_TOYIB- deviant art.com)

Σήμερα έχουμε γενική καθαριότητα. Φοράμε κάτι απλό με την προοπτική να το κάνουμε χάλια από τις σκόνες και τις βρωμιές και μετά να το πετάξουμε. Βάζουμε μουσική… δίνουμε ένα φιλί και ξεκινάμε….

Σφουγγαρίζουμε το πάτωμα από τις τύψεις και πλένουμε στους 100 c τα δάκρυα και τις σκέψεις… Τινάζουμε τις στεναχώριες από το μπαλκόνι και χτυπάμε ρυθμικά τα μαξιλάρια της απογοήτευσης για να φύγει η σκόνη…

Απολυμαίνουμε με καθαρή χλωρίνη όλους τους πνευματικούς χώρους και αερίζουμε από μικρόβια τα παρακάτω δωμάτια: 1) μα τι δω μα τι ο… 2) ακουστικός θάλαμος 3) εγκεφαλοχώλ 4) ψυχηζίνα

Βασικός κανόνας για την γενική του σπιτιού σας είναι ο χορός.. κάνει τη διαφορά στο αποτέλεσμα, φτιάχνει τη διάθεση ενώ παράλληλα γυμνάζει όλο το σώμα και βοηθάει την έκφραση..

Ξεσκονίζουμε τον εαυτό μας (προσοχή εύθραυστο) και γυαλίζουμε με επιμονή τα χαμόγελα και τα μάτια μας. Αλλάζουμε τα παλιά ονειρικά σεντόνια και τοποθετούμε καθαρά και λευκά. Κατεβάζουμε τα σκουπίδια στον τελευταίο που μας πλήγωσε και επιστρέφουμε στο σπίτι έτοιμοι πλέον να απολαύσουμε τις στιγμές που χάσαμε, τις στιγμές που λησμονήσαμε και που ξέρεις μπορεί να σε περιμένει μια έκπληξη στο σπίτι … γρήγορα ανέβα να τη δεις!!!







(beautiful_madness_by_TOYIB- deviant art.com)

Παρασκευή, Μαΐου 18, 2007

Νούμερο 3

Η καθημερινότητα μου διαδραματίζεται σ’έναν διάδρομο…. Πόρτες χάρτινες και εκρού χλωμό στους τοίχους καταπλακώνουν τα μάτια μου καθώς διασχίζω την έναρξη και την λήξη της ημέρας…

Νούμερο 3…. Εκεί περνώ τις μίζερες μου ώρες, ώρες που δεν διάλεξα, ήχους που έμαθα να αντέχω, βλέμματα και λόγια μιας περίεργης γυναίκας…..

Καλημέρα μου ο έμαθες να λέω και αν μπορώ… να χαμογελώ! το έκανα και αυτό… χωρίς απάντηση, χωρίς κάποιο νεύμα από τους άλλους… δεν πειράζει όμως είναι αρκετά διασκεδαστικό να μιλάς μόνη σου στον καθημερινό σου διάδρομο…

Και σαν το κορίτσι κοιμάται πάνω στα βιβλία, ξεπηδάνε από την σκακιέρα τοξότες και αξιωματικοί… τρεις κλόουν φτιαγμένοι από λουλούδια και ανθρώπινα κορμιά με κοιτούν σαρκαστικά…

μα πάντα έχω δίπλα μου το άλογο εκείνο, που ξέρει να μου κρατάει συντροφιά.. είναι σπάνιο γιατί δεν έχει σάρκα και οστά, αλλά είναι το ίδιο το άλογο μέσα από χιλιάδες άλλα… γι αυτό το αγαπώ, γιατί χωρίς τους ανθρώπους που κουβαλάω μέσα μου δεν θα ήμουν πουθενά, δεν θα υπήρχα ούτε σαν ιδέα…

Ενώ οι σκέψεις ξεκινάνε το ταξίδι τους…. μένω πίσω να καθαρίσω το έδαφος για να έρθουν καινούργιες. Κάποια στιγμή όμως θα φύγω και εγώ και θα αφήσω το νούμερο 3 γιατί δεν είναι τυχερό. Θα πάρω τους πίνακες από τους τοίχους και θα χαρίζω τα κλειδιά στον επόμενο… η μονή λέξη που θα θυμάμαι από εκείνον τον χλωμό διάδρομο θα είναι η αλληλεγγύη. Καλή τύχη και μη ξεχνάς να έχεις τα χέρια σου ανοιχτά!!

Τετάρτη, Απριλίου 18, 2007

Raining pleasure - Romance



oh, how i want to cry

please...


take me in your arms

and let me feel your love


sometimes i think that i should eat you

so that you'll be mine for ever

open tour legs and let me in

oh, i love to hear your voice


open tour legs and let me in

oh, i love to hear your voice

sometimes i think that i should eat you

so that you'll BE MINE FOREVER






Σάββατο, Απριλίου 14, 2007

Μήπως έχετε σεβασμό; τι είναι αυτό;

















Συγχαρητήρια σε όλους αυτούς που σέβονται τη δουλειά του άλλου... σε όλους αυτούς που πήραν επίσημη πρόσκληση για να θαυμάσουν τα έργα φίλων και όχι μόνο... συγχαρητήρια που έδειξαν την αγωγή και την παιδεία τους... δεν θα πω λεπτομέρειες για το που και το πότε έγινε αυτό, απλά θα πω ότι είναι....

....ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ....

Πέμπτη, Απριλίου 12, 2007

το κουτί που έκρυψα...



Κάντε click επάνω στην εικόνα για να διαβάσετε το κείμενο



Δευτέρα, Απριλίου 09, 2007

Η πόλη στα μάτια μου.

Ηρέμησες επιτέλους! σου έδινα καθημερινά τα φάρμακα σου αλλά εσύ δεν τα έπαιρνες. Πάντα αντιδρούσες ίσως κάτι ήξερες παραπάνω… ίσως και εγώ αυτό να έκανα στην θέση σου. Το πρωί φώναζες από τους πόνους, γινόσουν χλωμή και το πρόσωπο σου φαινόταν τόσο κουρασμένο και ταλαιπωρημένο καταπλακωμένο από τα πόδια όλων εκείνων που σε περπάτησαν, που έτρεξαν χωρίς λόγω μόνο και μόνο για να σε βασανίσουν. Σε χάραξαν , σε άλλαξαν σε κάτι που αυτοί επιθυμούν. Γεννήσαν πάνω σου ελπίδες και χαρές, πέθαναν πάνω σου με βία και κραυγές.

Και σαν περνούσαν τα χρόνια... εσύ με υπερηφάνεια και προσμονή δεν μίλησες, δεν έπραξες, καθόσουν και τους κοιτούσες σαν να ήξερες ότι θα έρθει αυτή η μέρα, η δική σου μέρα, της λύτρωσης της αναγέννησης. Φως θα προβάλει μέσα από τα σκοτεινά μονοπάτια, κάτω από τις θάλασσες τις μακρινές. Ζωή θα υπάρξει μέσα στους ξερούς κάμπους και στα γυμνά τα δάση.

Ετοιμάζεσαι, βάζεις τα ρούχα που σου έραψα, βάζεις χρυσά λουλούδια στα μαλλιά… είσαι τόσο όμορφη το δέρμα σου είναι απαλό μα χαίρομαι πιο πολύ από όλα γιατί είσαι τόσο γαλήνια και τόσο λαμπερή. Τώρα ξέρεις ότι φύγανε όλοι, τα σπίτια άδειασαν τα παράθυρα και οι πόρτες είναι ανοικτά, οι δρόμοι μυρίζουν φρέσκο αέρα και ο ουρανός σε χαϊδεύει στοργικά. Τώρα είσαι μόνη όπως στην αρχή!Έκτισες το σπίτι σου με εμπειρίες και αναμνήσεις. Φύτεψες τον κήπο σου με δάκρυα και χαμόγελα. Και σήμερα θα τραγουδήσεις, θα χορέψεις, θα συγκινηθείς γιατί έμαθες και ξέρεις ότι όλα από εμάς ξεκινάνε και σε μας καταλήγουν η πόλη είσαι εσύ, εσύ είσαι η πόλη….

  • κείμενο γραμμένο με αφορμή το Μ.Σάββατο του 2007 στην Αθήνα. Έτσι βίωσα και ένιωσα την πόλη εκείνη την ημέρα. Το κείμενο μιλάει για την ίδια την πόλη μα συνάμα και τη δική μου θέση σε αυτή.

7/4/2007

Πλανεύω μες στον κόσμο σας…

Τα μαλλιά σου ξανθά ξεβαμμένα, το πρόσωπο σου απών. Οι τρίχες τα ρούχα σου δεν είχαν πια ζωντάνια γιατί το πρόσωπο ήταν θολό. Κάπου ξεχάστηκε κοιμισμένο στην φωλιά του ουρανού του μαύρου του ζεστού. Δεν κλαις το ξέρω απλά κρατάς αυτή την πολύτιμη έκφραση για έναν άλλον κόσμο που ξέρει να μη λυπάται που ξέρει να μην χλευάζει που ξέρει να μη κοιτά παρά μόνο να νιώθει. Δεν ήθελα να δω τον κόσμο σου δεν θέλησα ούτε παρατηρητής να είμαι απλά αυτά τα μάτια που σε ξέρουν αυτά τα χέρια που σε κρατούν αυτός ο λαιμός που σε κρύβει ήταν τόσο φωτεινά που από την λάμψη μαγνητίστηκα και σας κοιτούσα …. Εσύ και ο κόσμος ….εσύ και η κατανόηση σου …εσύ και αυτό ή μάλλον εσείς… δύο κομμάτια δύο πλευρές που συναντήθηκαν στον ισημερινό. Η μια σκοτεινή και μυστήρια η άλλη φωτεινή και αποκαλυπτική.. δεν μπορούσε να γελάσει δεν μπορούσε να σε ακούσει δεν μπορούσε να εκφραστεί. Ούτε καν τη δύναμη να σε κοιτάξει… φοβόταν ,απορούσε και κοιτούσε το κενό… κανένας δεν θα μπορέσει να χαλάσει τη στιγμή. Τι κι αν δεκάδες εκατοντάδες ή μάλλον δις φωνές, μάτια, πρόσωπα , εικόνες, χέρια , σκέψεις, χαρές, αρρώστιες, συναισθήματα προσπαθήσουν να τραβήξουν την προσοχή σας. Εσείς μόνο ξέρετε αυτή τη λεπτή γραμμή που σας χωρίζει αυτή τη διαφανής γραμμή που σας ενώνει… κράτησε την γερά, μα συγχρόνως τόσο βαθειά χωρίς να την πονέσεις από την άγνοια σου και μην την αφήσεις , που ξέρεις μια μέρα μπορεί τα μαλλιά της , τα ρούχα της, το πρόσωπο της να έρθουν και να σε κρατήσουν σφικτά, ζεστά γιατί θα λάμψει, θα γεννηθεί πάλι από την αρχή. Τα χαρακτηριστικά της δεν θα είναι πια θολά θα είναι ανάγλυφα και ζωντανά.

Συγνώμη που κοιτούσα δεν ήθελα να μάθω κάτι απλά μαγεύτηκα σεβάστηκα την αγκαλιά σας γι’αυτό φρόντισα για μερικά λέπτα να μην ακούω, να μην σκέφτομαι, να μην νιώθω απλά να έχω τα μάτια μου ανοικτά γιατί ήξερα ότι μόλις τελειώσει και φύγω από κοντά σας θα εκτιμούσα και πάλι τη «στιγμή» αυτή που κρατάει από ένα δευτερόλεπτο μέχρι μια ζωή. Σας ευχαριστώ…


9/3/07

Όταν οι σκέψεις γίνονται παιχνίδι…

Η ώρα περασμένη… η κούραση και οι καταχρήσεις χορεύανε μπροστά μου… ένα γυναικείο πρόσωπο γύρω στα 40 είχε το θράσος να τους μιλήσει… «συγνώμη μπορώ να περάσω για να κάτσω στον καναπέ , θέλω να είμαι δίπλα σε αυτό το καστανό κοριτσάκι…» εκείνες στραβώσανε τα μούτρα τους και φύγανε με απαξίωση. Το κοριτσάκι ήταν πολύ μικρό και άπειρο για να βρίσκεται μέσα σε μπαρ, ποτά και καπνούς… καθόταν με τα πόδια σταυρωμένα πάνω στον καναπέ προσπαθώντας να βρει ένα παιχνίδι για να διασκεδάσει αλλά κανείς δεν του έδινε σημασία ούτε καν τα άψυχα ,χαζά παιχνιδάκια. Η ψηλή κυρία γύρω στα 40 την κοιτάει με απορία και ανησυχητικά ρωτάει το κορίτσι «σας ενοχλώ; Μπορώ να κάτσω πέντε λεπτά;» . «μα φυσικά και το ρωτάτε…» μια ψηλή παιδική φωνή ακούστηκε. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε…. Η κυρία σιωπηλή κοιτάει το πάτωμα. Ήταν πολύ περιποιημένη, ωραία καλοχτενισμένα μαλλιά με όμορφο προσεγμένο μακιγιάζ…. Κοιτάει με ανυπομονησία την έξοδο… Το κοριτσάκι την κοιτούσε συνέχεια ένιωθε ότι κάτι θέλει να της πει κάτι θέλει να της μάθει. Ανάβει τσιγάρο, το κράτα με το γυναικείο έμπειρο χέρι και τρέμει …τρέμει σαν να φοβάται την φωτιά σαν να φοβάται τον καπνό… Το καστανό κοριτσάκι ντρέπεται να της μιλήσει και τα λέει από μέσα του. «συγνώμη κυρία τι έχετε; Θέλετε να παίξουμε; Δεν έχω παιχνίδι αλλά μπορούμε να το βρούμε μαζί; Θέλετε;» καμία απάντηση όμως από εκείνη, πριν καν καλά καλά σβήσει το τσιγάρο…. Συνεχίζει το κοριτσάκι «μην φεύγετε θέλω να σας πω ένα παραμύθι, Ή μπορείτε να μου πείτε και εσείς… θα κοιμηθώ καλύτερα». Η κυρία μαζεύει το λευκό πακέτο της και τον κόκκινο αναπτήρα, κλείνει την τσάντα βιαστικά, παίρνει μια βαθιά ανάσα και χάνεται …χάνεται στον χορό των ανθρώπων που ψάχνονται, στο χορό των ανθρώπων που χάνονται

Τα παιδικά μπερδεμένα μαλλιά άλλαξαν , το βρώμικο από καπνούς και χώματα προσωπάκι ομόρφυνε, το παιδικό και απαίδευτο σώμα ενηλικιώθηκε. Η καστανή πια γυναικά με τα νεανικά χωρίς εμπειρία χέρια ανάβει τσιγάρο και κοιτά με ανυπομονησία την έξοδο μήπως και ξαναέρθει αυτή «η γύρω στα 40 γυναίκα.»

9/3/07