Η πόλη στα μάτια μου.

Ηρέμησες επιτέλους! σου έδινα καθημερινά τα φάρμακα σου αλλά εσύ δεν τα έπαιρνες. Πάντα αντιδρούσες ίσως κάτι ήξερες παραπάνω… ίσως και εγώ αυτό να έκανα στην θέση σου. Το πρωί φώναζες από τους πόνους, γινόσουν χλωμή και το πρόσωπο σου φαινόταν τόσο κουρασμένο και ταλαιπωρημένο καταπλακωμένο από τα πόδια όλων εκείνων που σε περπάτησαν, που έτρεξαν χωρίς λόγω μόνο και μόνο για να σε βασανίσουν. Σε χάραξαν , σε άλλαξαν σε κάτι που αυτοί επιθυμούν. Γεννήσαν πάνω σου ελπίδες και χαρές, πέθαναν πάνω σου με βία και κραυγές.

Και σαν περνούσαν τα χρόνια... εσύ με υπερηφάνεια και προσμονή δεν μίλησες, δεν έπραξες, καθόσουν και τους κοιτούσες σαν να ήξερες ότι θα έρθει αυτή η μέρα, η δική σου μέρα, της λύτρωσης της αναγέννησης. Φως θα προβάλει μέσα από τα σκοτεινά μονοπάτια, κάτω από τις θάλασσες τις μακρινές. Ζωή θα υπάρξει μέσα στους ξερούς κάμπους και στα γυμνά τα δάση.

Ετοιμάζεσαι, βάζεις τα ρούχα που σου έραψα, βάζεις χρυσά λουλούδια στα μαλλιά… είσαι τόσο όμορφη το δέρμα σου είναι απαλό μα χαίρομαι πιο πολύ από όλα γιατί είσαι τόσο γαλήνια και τόσο λαμπερή. Τώρα ξέρεις ότι φύγανε όλοι, τα σπίτια άδειασαν τα παράθυρα και οι πόρτες είναι ανοικτά, οι δρόμοι μυρίζουν φρέσκο αέρα και ο ουρανός σε χαϊδεύει στοργικά. Τώρα είσαι μόνη όπως στην αρχή!Έκτισες το σπίτι σου με εμπειρίες και αναμνήσεις. Φύτεψες τον κήπο σου με δάκρυα και χαμόγελα. Και σήμερα θα τραγουδήσεις, θα χορέψεις, θα συγκινηθείς γιατί έμαθες και ξέρεις ότι όλα από εμάς ξεκινάνε και σε μας καταλήγουν η πόλη είσαι εσύ, εσύ είσαι η πόλη….

• κείμενο γραμμένο με αφορμή το Μ.Σάββατο του 2007 στην Αθήνα. Έτσι βίωσα και ένιωσα την πόλη εκείνη την ημέρα. Το κείμενο μιλάει για την ίδια την πόλη μα συνάμα και τη δική μου θέση σε αυτή.

7/4/2007