3 Αυγούστου. Τηγανιτές πατάτες, μπίρα, τσιγάρο, ντομάτα, τυρί. Από το παράθυρο απέδρασε ο καπνός. Από την όσφρηση πέρασε και έδωσε αναφορά η μυρωδιά της τηγανιτής πατάτας. Το τρένο περνά και με χαιρετά με ήχο φιλικό.. χάλασαν τα σίδερα από τις τέντες και όταν φυσά φωνάζουν σπαραχτικά και μου κρατάνε συντροφιά. Στους ήχους που δεν μένουν στην επιφάνεια που δεν ακούει ο γείτονας, στους ήχους που φώλιασαν βαθιά μέσα σου και μόνο εσύ τους ακούς.
Καλοκαίρι χωρίς μπάνια στην θάλασσα, καλοκαίρι χωρίς έρωτες και ανεμελιά. Καλοκαίρι αλλαγής, ενηλικίωσης, επιλογών και αποφάσεων. Τελικά εμείς διαλέγουμε πότε θα ενηλικιωθούμε χωρίς να έχουμε το δικαίωμα να το προγραμματίσουμε πως θα είναι και τι θα γίνει…
Μακριά από μίζερους ανθρώπους, μακριά από αυτούς που οι τύψεις ρίζωσαν ένα πρωινό ξεφτίλας και αλκοολικής συνείδησης. Τώρα είναι η σειρά μου να μιλήσω και ακόμα καλύτερα να πράξω. Μου τελείωσε η στέρηση ανασφάλειας από παιδιά που καταστρέφουν τις ζωές τους μέσα από την πρέζα, την ωραιοπάθεια, τον εγωισμό, τα χρήματα, την καριέρα, τα ψόφια συναισθήματα. Προσπαθώντας να καλύψουν τα κενά τους μέσα από λουλούδια που μαράθηκαν στο βάζο, μέσα από σάπια γλυκά που λιώσανε στο ψυγείο, μέσα από φανταστικές διακοπές σε βυθισμένο νησί.
Άντρες που φοβούνται την μοναξιά, που τρέμουν στην ιδέα να μείνουν μόνοι τους, στο δικό τους σπίτι με τις δικές τους ευθύνες. Ψάχνοντας αφορμή να τρυπώσουν στη δική σου φωλιά που έχτισες με θάρρος, επιμονή και δύναμη. Δεν φοβάμαι πια να μιλήσω δεν με νοιάζει να πω την αλήθεια. Κλείσανε οι πόρτες και ομόρφυνε το σπίτι, μπήκε φως και μυρίζει υπέροχα από τα πρώτα φαγητά που μαγειρεύτηκαν στην κουζίνα.
Και όταν η νύχτα πέφτει ήρεμη και ζεστή με την αστραφτερή φορεσιά της σε φωνάζει να βγεις μαζί της να χορέψεις τους έρημους δρόμους της Αθήνας. Ντύνεσαι, βάφεσαι βγαίνεις από το σπίτι, και εκείνη στέκεται εκεί ψηλά και σε καμαρώνει. Με φως, σου λούζει τα μαλλιά και σε ακολουθεί μέχρι εκεί που θα φτάσεις μέχρι εκεί που θα γυρίσεις.
«I'm dancing with myself because he is the only one who knows the steps..»
