take me in your arms
and let me feel your love
sometimes i think that i should eat you
so that you'll be mine for ever
open tour legs and let me in
oh, i love to hear your voice
open tour legs and let me in
oh, i love to hear your voice
sometimes i think that i should eat you
so that you'll BE MINE FOREVER
Ηρέμησες επιτέλους! σου έδινα καθημερινά τα φάρμακα σου αλλά εσύ δεν τα έπαιρνες. Πάντα αντιδρούσες ίσως κάτι ήξερες παραπάνω… ίσως και εγώ αυτό να έκανα στην θέση σου. Το πρωί φώναζες από τους πόνους, γινόσουν χλωμή και το πρόσωπο σου φαινόταν τόσο κουρασμένο και ταλαιπωρημένο καταπλακωμένο από τα πόδια όλων εκείνων που σε περπάτησαν, που έτρεξαν χωρίς λόγω μόνο και μόνο για να σε βασανίσουν. Σε χάραξαν , σε άλλαξαν σε κάτι που αυτοί επιθυμούν. Γεννήσαν πάνω σου ελπίδες και χαρές, πέθαναν πάνω σου με βία και κραυγές.
Και σαν περνούσαν τα χρόνια... εσύ με υπερηφάνεια και προσμονή δεν μίλησες, δεν έπραξες, καθόσουν και τους κοιτούσες σαν να ήξερες ότι θα έρθει αυτή η μέρα, η δική σου μέρα, της λύτρωσης της αναγέννησης. Φως θα προβάλει μέσα από τα σκοτεινά μονοπάτια, κάτω από τις θάλασσες τις μακρινές. Ζωή θα υπάρξει μέσα στους ξερούς κάμπους και στα γυμνά τα δάση.
Ετοιμάζεσαι, βάζεις τα ρούχα που σου έραψα, βάζεις χρυσά λουλούδια στα μαλλιά… είσαι τόσο όμορφη το δέρμα σου είναι απαλό μα χαίρομαι πιο πολύ από όλα γιατί είσαι τόσο γαλήνια και τόσο λαμπερή. Τώρα ξέρεις ότι φύγανε όλοι, τα σπίτια άδειασαν τα παράθυρα και οι πόρτες είναι ανοικτά, οι δρόμοι μυρίζουν φρέσκο αέρα και ο ουρανός σε χαϊδεύει στοργικά. Τώρα είσαι μόνη όπως στην αρχή!Έκτισες το σπίτι σου με εμπειρίες και αναμνήσεις. Φύτεψες τον κήπο σου με δάκρυα και χαμόγελα. Και σήμερα θα τραγουδήσεις, θα χορέψεις, θα συγκινηθείς γιατί έμαθες και ξέρεις ότι όλα από εμάς ξεκινάνε και σε μας καταλήγουν η πόλη είσαι εσύ, εσύ είσαι η πόλη….
7/4/2007
Συγνώμη που κοιτούσα δεν ήθελα να μάθω κάτι απλά μαγεύτηκα σεβάστηκα την αγκαλιά σας γι’αυτό φρόντισα για μερικά λέπτα να μην ακούω, να μην σκέφτομαι, να μην νιώθω απλά να έχω τα μάτια μου ανοικτά γιατί ήξερα ότι μόλις τελειώσει και φύγω από κοντά σας θα εκτιμούσα και πάλι τη «στιγμή» αυτή που κρατάει από ένα δευτερόλεπτο μέχρι μια ζωή. Σας ευχαριστώ…
9/3/07
Η ώρα περασμένη… η κούραση και οι καταχρήσεις χορεύανε μπροστά μου… ένα γυναικείο πρόσωπο γύρω στα 40 είχε το θράσος να τους μιλήσει… «συγνώμη μπορώ να περάσω για να κάτσω στον καναπέ , θέλω να είμαι δίπλα σε αυτό το καστανό κοριτσάκι…» εκείνες στραβώσανε τα μούτρα τους και φύγανε με απαξίωση. Το κοριτσάκι ήταν πολύ μικρό και άπειρο για να βρίσκεται μέσα σε μπαρ, ποτά και καπνούς… καθόταν με τα πόδια σταυρωμένα πάνω στον καναπέ προσπαθώντας να βρει ένα παιχνίδι για να διασκεδάσει αλλά κανείς δεν του έδινε σημασία ούτε καν τα άψυχα ,χαζά παιχνιδάκια. Η ψηλή κυρία γύρω στα 40 την κοιτάει με απορία και ανησυχητικά ρωτάει το κορίτσι «σας ενοχλώ; Μπορώ να κάτσω πέντε λεπτά;» . «μα φυσικά και το ρωτάτε…» μια ψηλή παιδική φωνή ακούστηκε. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε…. Η κυρία σιωπηλή κοιτάει το πάτωμα. Ήταν πολύ περιποιημένη, ωραία καλοχτενισμένα μαλλιά με όμορφο προσεγμένο μακιγιάζ…. Κοιτάει με ανυπομονησία την έξοδο… Το κοριτσάκι την κοιτούσε συνέχεια ένιωθε ότι κάτι θέλει να της πει κάτι θέλει να της μάθει. Ανάβει τσιγάρο, το κράτα με το γυναικείο έμπειρο χέρι και τρέμει …τρέμει σαν να φοβάται την φωτιά σαν να φοβάται τον καπνό… Το καστανό κοριτσάκι ντρέπεται να της μιλήσει και τα λέει από μέσα του. «συγνώμη κυρία τι έχετε; Θέλετε να παίξουμε; Δεν έχω παιχνίδι αλλά μπορούμε να το βρούμε μαζί; Θέλετε;» καμία απάντηση όμως από εκείνη, πριν καν καλά καλά σβήσει το τσιγάρο…. Συνεχίζει το κοριτσάκι «μην φεύγετε θέλω να σας πω ένα παραμύθι, Ή μπορείτε να μου πείτε και εσείς… θα κοιμηθώ καλύτερα». Η κυρία μαζεύει το λευκό πακέτο της και τον κόκκινο αναπτήρα, κλείνει την τσάντα βιαστικά, παίρνει μια βαθιά ανάσα και χάνεται …χάνεται στον χορό των ανθρώπων που ψάχνονται, στο χορό των ανθρώπων που χάνονται
Τα παιδικά μπερδεμένα μαλλιά άλλαξαν , το βρώμικο από καπνούς και χώματα προσωπάκι ομόρφυνε, το παιδικό και απαίδευτο σώμα ενηλικιώθηκε. Η καστανή πια γυναικά με τα νεανικά χωρίς εμπειρία χέρια ανάβει τσιγάρο και κοιτά με ανυπομονησία την έξοδο μήπως και ξαναέρθει αυτή «η γύρω στα 40 γυναίκα.»
9/3/07
