Τρεις εικόνες, τρεις ιστορίες...

Ένα μωρό κάθεται και παίζει μόνο του με μανία, το μόνο που το αγκαλιάζει είναι ένα πλήθος ξερά φύλλα… Μια κοπέλα με άσπρα πλησιάζει, είναι όμορφη, έχει μακριά κυματιστά μαλλιά, το χαμόγελο της είναι ζεστό και γλυκό σε κοιτάει με διαπεραστικό βλέμμα και φεύγει…. Ένα χάδι στο μάτι, ένα χάδι στο στόμα όχι από ξένο χέρι αλλά από το δικό σου.. και ύστερα κυλά το δάκρυ..

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.

Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντας την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.
Κ.Π.Καβάφης

Αυθόρμητη Κυριακή

Εδώ και 5 μήνες περίπου αποφάσισα να ανοίξω blog. Όχι για να γράφω τα προσωπικά μου ούτε να ζαλίζω κανέναν με παραφιλολογίες και ιδεολογίες του κ….. Δεν ξέρω αλλά έχω την εντύπωση ότι είναι πολύ της μόδας αυτό το στυλάκι και δεν καταλαβαίνω πως κάθονται μερικοί και τα γράφουν ή τα λένε. Τι ξέρουν αυτοί παραπάνω; Ποιοι είναι στην τελική; Έχω συναντήσει πολλούς ανθρώπους αυτής της κατηγορίας. Πιτσιρικάδες (από 20+), άντρες και γυναίκες ακόμα και ηλικιωμένους. Μπορεί να είναι άνθρωποι των γραμμάτων και του πνεύματος αλλά τι να το κάνεις όταν δεν ζουν την δική σου ζωή, τις δικές σου εμπειρίες, τα δικά σου θέλω. Έχω βαρεθεί να ακούω συμβουλές, καθοδηγητικά λόγια και την λέξη «πρέπει» που στην ουσία δεν έχουν καμία βάση. Είμαι αρκετά μικρή και ποτέ μου δεν ήμουν επαναστάτρια χωρίς αιτία, ένα ήσυχο, σοβαρό παιδί ήμουν που ήθελα να περνάω απαρατήρητη για να μην ασχολούνται μαζί μου. Απεναντίας να παρατηρώ και να καταγράφω στο μυαλό μου καταστάσεις και προσωπικότητες για να μπορέσω κατά μια έννοια να ελίσσομαι μέσα σε αυτά. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν τα έχω καταφέρει αλλά νομίζω ότι τα πάω καλά. Δεν με νοιάζει κιόλας αλλά μου αρέσει που έχω βρει τον δικό μου ρυθμό και ξέρω τι μου γίνεται.
Πολλές φορές, όταν πηγαίνω για καφέ σε καμία πλατεία, κάθομαι και παρατηρώ τον κόσμο που περνάει και κάθε φορά δημιουργώ με την φαντασία μου διάφορα παιχνίδια. Το αγαπημένο μου παιχνίδι είναι να κοιτάω μόνο τα παπούτσια των περαστικών και να προσπαθώ να μαντέψω την ηλικία ή και το στυλ. Πχ. Ψηλοτάκουνες μαύρες γόβες που βαδίζουν πάνω σε μια ευθεία σου δίνουν την εντύπωση ότι η συγκεκριμένη κοπέλα θέλει να αρέσει και ξέρει μόνο έναν σίγουρο δρόμο δεν τολμά να παραπατήσει γιατί φοβάται μην χάσει την αίγλη της, κρύβεται πίσω μια καλοφτιαγμένη βιτρίνα. Κόκκινα allstaraκια με μαύρα κορδόνια λίγο σκισμένα στα πλαϊνά βαδίζουν ατσούμπαλα στον πεζόδρομο. Σου θυμίζει λίγο το βάδισμα της χήνας, ασυγχρόνιστο με κυκλικές κινήσεις προς τα δεξιά και τα αριστερά εναλλάξ αλλά απόλυτα σταθερό ξέροντας ακριβώς προς τα πού θέλει να πάει. Προφανώς είναι ένα νέο αγόρι γύρω στα 19 που μόλις πέρασε στη σχολή του και ψάχνει να βρει τον εαυτό του μέσα από δεξιά και αριστερά ρεύματα. Θα παραπατήσει, θα κάνει λάθη, θα μπερδευτεί, θα επηρεαστεί στο τέλος όμως χωρίς να το καταλάβει θα μεταμορφωθεί σε κύκνο (όπως στο παραμυθάκι…). Και ενώ διάφορα παπούτσια πηγαινοέρχονται πάνω κάτω στον πεζόδρομο βιαστικά και αγχωμένα ένα ζευγάρι καφέ ξεθωριασμένα σκαρπίνια κάνει την εμφάνιση του μέσα στο πλήθος, δεν μπορώ να το δω καλά γιατί περπατάει τόσο αργά που το χάνω μέσα στο χάος. Δεν δίνω σημασία γιατί με εκνευρίζει που κάνει τόσο αργές και μικρές κινήσεις χωρίς ενέργεια και ρυθμό. Αφού αδιαφόρησα αποφάσισε να μου τραβήξει το βλέμμα περνώντας ακριβώς από δίπλα μου. Δεν θέλω να κοιτάξω να δω ποιος είναι το μόνο που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο παππούς μου. Έκανε μικρά αργά βήματα γιατί είχε μια πάθηση στις αρθρώσεις του, φορούσε κι αυτός καφέ ξεθωριασμένα σκαρπίνια. Με φώναζε πάντα να τον κρατάω για να μην πέσει.. στεναχωριόμουν που τον έβλεπα έτσι, κόντευε τα 10 χρόνια σε αυτή την κατάσταση. Η γιαγιά μου μου έλεγε ότι στα νιάτα του ήταν ντράμερ και μεγάλος αλητάκος, έπινε, έπαιζε τζόγο, γκομένιζε κτλ. Μια χαρά έζησε την ζωούλα του. Εικόνες και αναμνήσεις γαργαλάνε το μυαλό μου για μερικά λεπτά ξαφνικά γίνεται ένα κλικ και η εικόνα χάνεται από μπροστά μου, αυθόρμητα σηκώνομαι όρθια προς τα καφέ ξεθωριασμένα σκαρπίνια…. «μπορώ να σας βοηθήσω..;»