Η καθημερινότητα μου διαδραματίζεται σ’έναν διάδρομο…. Πόρτες χάρτινες και εκρού χλωμό στους τοίχους καταπλακώνουν τα μάτια μου καθώς διασχίζω την έναρξη και την λήξη της ημέρας… Νούμερο 3…. Εκεί περνώ τις μίζερες μου ώρες, ώρες που δεν διάλεξα, ήχους που έμαθα να αντέχω, βλέμματα και λόγια μιας περίεργης γυναίκας…..
Καλημέρα μου ο έμαθες να λέω και αν μπορώ… να χαμογελώ! το έκανα και αυτό… χωρίς απάντηση, χωρίς κάποιο νεύμα από τους άλλους… δεν πειράζει όμως είναι αρκετά διασκεδαστικό να μιλάς μόνη σου στον καθημερινό σου διάδρομο…
Και σαν το κορίτσι κοιμάται πάνω στα βιβλία, ξεπηδάνε από την σκακιέρα τοξότες και αξιωματικοί… τρεις κλόουν φτιαγμένοι από λουλούδια και ανθρώπινα κορμιά με κοιτούν σαρκαστικά…
μα πάντα έχω δίπλα μου το άλογο εκείνο, που ξέρει να μου κρατάει συντροφιά.. είναι σπάνιο γιατί δεν έχει σάρκα και οστά, αλλά είναι το ίδιο το άλογο μέσα από χιλιάδες άλλα… γι αυτό το αγαπώ, γιατί χωρίς τους ανθρώπους που κουβαλάω μέσα μου δεν θα ήμουν πουθενά, δεν θα υπήρχα ούτε σαν ιδέα…
Ενώ οι σκέψεις ξεκινάνε το ταξίδι τους…. μένω πίσω να καθαρίσω το έδαφος για να έρθουν καινούργιες. Κάποια στιγμή όμως θα φύγω και εγώ και θα αφήσω το νούμερο 3 γιατί δεν είναι τυχερό. Θα πάρω τους πίνακες από τους τοίχους και θα χαρίζω τα κλειδιά στον επόμενο… η μονή λέξη που θα θυμάμαι από εκείνον τον χλωμό διάδρομο θα είναι η αλληλεγγύη. Καλή τύχη και μη ξεχνάς να έχεις τα χέρια σου ανοιχτά!!