Νούμερο 3…. Εκεί περνώ τις μίζερες μου ώρες, ώρες που δεν διάλεξα, ήχους που έμαθα να αντέχω, βλέμματα και λόγια μιας περίεργης γυναίκας…..
Καλημέρα μου ο έμαθες να λέω και αν μπορώ… να χαμογελώ! το έκανα και αυτό… χωρίς απάντηση, χωρίς κάποιο νεύμα από τους άλλους… δεν πειράζει όμως είναι αρκετά διασκεδαστικό να μιλάς μόνη σου στον καθημερινό σου διάδρομο…
Και σαν το κορίτσι κοιμάται πάνω στα βιβλία, ξεπηδάνε από την σκακιέρα τοξότες και αξιωματικοί… τρεις κλόουν φτιαγμένοι από λουλούδια και ανθρώπινα κορμιά με κοιτούν σαρκαστικά…
μα πάντα έχω δίπλα μου το άλογο εκείνο, που ξέρει να μου κρατάει συντροφιά.. είναι σπάνιο γιατί δεν έχει σάρκα και οστά, αλλά είναι το ίδιο το άλογο μέσα από χιλιάδες άλλα… γι αυτό το αγαπώ, γιατί χωρίς τους ανθρώπους που κουβαλάω μέσα μου δεν θα ήμουν πουθενά, δεν θα υπήρχα ούτε σαν ιδέα…
Ενώ οι σκέψεις ξεκινάνε το ταξίδι τους…. μένω πίσω να καθαρίσω το έδαφος για να έρθουν καινούργιες. Κάποια στιγμή όμως θα φύγω και εγώ και θα αφήσω το νούμερο 3 γιατί δεν είναι τυχερό. Θα πάρω τους πίνακες από τους τοίχους και θα χαρίζω τα κλειδιά στον επόμενο… η μονή λέξη που θα θυμάμαι από εκείνον τον χλωμό διάδρομο θα είναι η αλληλεγγύη. Καλή τύχη και μη ξεχνάς να έχεις τα χέρια σου ανοιχτά!!
2 σχόλια:
Πολύ καλό! Μπορώ να σε φανταστώ, αλλά θέλω να διαβάσω κι άλλα. Δεν σε φοβάμαι πάντως στο 3. Χαίρομαι που βρήκες μια ενδιαφέρουσα παρέα στο πρόσωπο του αλόγου (ωραία φωτό!). Μόνο που γιατί να πάρεις τη χαρά της συντροφιάς αυτής απ'τον επόμενο; Ισως το άλογο μπήκε εκεί, για την κάθε επόμενη Lady Soul.
Γράψε κι άλλο κούκλα...!
Όλα τα καλά νέα στην ζωή σε έναν διάδρομο τα μαθαίνουμε... (μαιευτήριο, σχολείο, πανεπιστήμιο)
και θα χαρίζω τα κλειδιά στον επόμενο ... τάσεις φυγής...
συνέχισε... για τους ανθρώπους που κουβαλάς μέσα σου ...
Δημοσίευση σχολίου