Τα μαλλιά σου ξανθά ξεβαμμένα, το πρόσωπο σου απών. Οι τρίχες τα ρούχα σου δεν είχαν πια ζωντάνια γιατί το πρόσωπο ήταν θολό. Κάπου ξεχάστηκε κοιμισμένο στην φωλιά του ουρανού του μαύρου του ζεστού. Δεν κλαις το ξέρω απλά κρατάς αυτή την πολύτιμη έκφραση για έναν άλλον κόσμο που ξέρει να μη λυπάται που ξέρει να μην χλευάζει που ξέρει να μη κοιτά παρά μόνο να νιώθει. Δεν ήθελα να δω τον κόσμο σου δεν θέλησα ούτε παρατηρητής να είμαι απλά αυτά τα μάτια που σε ξέρουν αυτά τα χέρια που σε κρατούν αυτός ο λαιμός που σε κρύβει ήταν τόσο φωτεινά που από την λάμψη μαγνητίστηκα και σας κοιτούσα …. Εσύ και ο κόσμος ….εσύ και η κατανόηση σου …εσύ και αυτό ή μάλλον εσείς… δύο κομμάτια δύο πλευρές που συναντήθηκαν στον ισημερινό. Η μια σκοτεινή και μυστήρια η άλλη φωτεινή και αποκαλυπτική.. δεν μπορούσε να γελάσει δεν μπορούσε να σε ακούσει δεν μπορούσε να εκφραστεί. Ούτε καν τη δύναμη να σε κοιτάξει… φοβόταν ,απορούσε και κοιτούσε το κενό… κανένας δεν θα μπορέσει να χαλάσει τη στιγμή. Τι κι αν δεκάδες εκατοντάδες ή μάλλον δις φωνές, μάτια, πρόσωπα , εικόνες, χέρια , σκέψεις, χαρές, αρρώστιες, συναισθήματα προσπαθήσουν να τραβήξουν την προσοχή σας. Εσείς μόνο ξέρετε αυτή τη λεπτή γραμμή που σας χωρίζει αυτή τη διαφανής γραμμή που σας ενώνει… κράτησε την γερά, μα συγχρόνως τόσο βαθειά χωρίς να την πονέσεις από την άγνοια σου και μην την αφήσεις , που ξέρεις μια μέρα μπορεί τα μαλλιά της , τα ρούχα της, το πρόσωπο της να έρθουν και να σε κρατήσουν σφικτά, ζεστά γιατί θα λάμψει, θα γεννηθεί πάλι από την αρχή. Τα χαρακτηριστικά της δεν θα είναι πια θολά θα είναι ανάγλυφα και ζωντανά. Συγνώμη που κοιτούσα δεν ήθελα να μάθω κάτι απλά μαγεύτηκα σεβάστηκα την αγκαλιά σας γι’αυτό φρόντισα για μερικά λέπτα να μην ακούω, να μην σκέφτομαι, να μην νιώθω απλά να έχω τα μάτια μου ανοικτά γιατί ήξερα ότι μόλις τελειώσει και φύγω από κοντά σας θα εκτιμούσα και πάλι τη «στιγμή» αυτή που κρατάει από ένα δευτερόλεπτο μέχρι μια ζωή. Σας ευχαριστώ…
9/3/07
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου